Verhaal: Vrijheid van meningsuiting of de keuze om ook eens je hasses te houden?

Helemaal gek word ik van al dat geblèr over goede voornemens. Daar heb ik nou een mening over. Al die mensen die in januari minder drinken, meer naar familie, liever voor elkaar willen zijn, massaal in hongerstaking gaan of wild op een loopband gaan rennen in de sportschool. Totdat het begin maart is en dan weer precies hetzelfde doen als anders, oma toch maar volgende week heen, de pumplessen skippen en na 7en gewoon op de bank ploffen met een zakkie chips. Niets mis mee maar ik heb er wel een mening over. En waarom?


Kijk een mening hebben, lijkt mij vrij normaal. Anders wordt het leven zo ontiegelijk saai en hebben we nooit meer lekker eens een discussie. Toch? Maar oke, dan hebben we een mening en dan? Soms lijkt het voor mij weleens dat een mening hebben een soort statement is. `Ja vrijheid van meningsuiting he` `Dat is nou eenmaal mijn mening, dus ja`. En daar mag je het dan mee doen.

Met welke intentie zou ik deze mening nou gaan delen?

Oke dus een mening hebben op zichzelf is niets mis mee, het is alleen een keuze om deze mening ook hardop te zeggen zodat andere mensen deze ook horen. Ik vraag mijzelf daarom nog wel eens af: Goh prima, ik heb hier een mening over maar met welke intentie zou ik deze mening nou gaan delen? Is het om een ander blijer te maken? Is het om een ander feedback te geven en dus hier iets van te laten leren? Of is het puur en alleen voor mijzelf zodat ik ook gehoord word? Of?

 

Ik hou van lijstjes! Daarom heb ik besloten om komende week bij te houden wanneer ik een mening ergens over heb. Door `m op te schrijven is de keuze om de mening ook daadwerkelijk te delen hopelijk gemakkelijker. Of in ieder geval kan ik daardoor mijn intentie van het delen van mijn mening misschien ook beter of bewuster bepalen. Waarom zou ik deze mening wel of niet willen delen met de ander? Wat is mijn doel/intentie als ik mijn eigen mening deel?

 

Shit, toch een goed voornemen dus! Tenminste dat ie goed is, dat is mijn mening😉

Een week meningloos!

Kunnen we kort over zijn, dat kan dus niet! Wist je heus allang maar proberen kan altijd dus de hele week geprobeerd om mijn mening voor mij te houden. Of althans eerst te proberen om na te denken voordat ik mijn mening zou gaan geven.

Nu moet je weten dat dit voor mij praktisch onmogelijk is. Waar bij sommige mensen het hart op de tong ligt, wordt ook mijn breinongein volledig gereproduceerd in woorden en verlaat vrijwel direct oraal mijn lijf. Ook wel: een flapuit genoemd.

De uitdaging was geboren. Meningen vlogen ook deze week over tafel. Met toch een klein gevoel van trots, de volgende opsomming:

  • Och man verschrikkelijk vind ik dat
  • Ik vind je nu gewoon heel dom, o nee wacht, ik bedoel gewoon niet zo slim
  • Ik mag hier even niks van vinden maar ik vind er wel wat van
  • Ik vind dat zo niet kunnen dat je niet het goede voorbeeld geeft o nee sorry ik zeg niks
  • Dat moet je ook niet zo doen
  • Och man die speech, duurt toch veel te lang, zit niemand op te wachten
  • Neusspray, nee juuh dat werkt toch niet
  • Wie heeft er nou een koekoeksklok in huis tegenwoordig
  • Jemig rij niet zo dicht op die auto voor je, zo lekker tempootje over die drempels

Tsja, herkenbaar? Wat valt op? JAAA! De focus ligt heel erg op de negatieve mening zoals je ziet. Die zijn ook vaak het grappigst natuurlijk dus vandaar ook deze opsomming maar juist die meningen waren in dit geval interessant. Want als ik mijzelf de vraag stel met welke intentie ik deze verschillende meningen deelde dan komen de volgende dingen naar voren:

  • Iemand een goed advies willen geven
  • Iemand beter maken
  • Roddelen
  • Klagen
  • Onvrede uiten
  • Gewoon m`n plasje doen over iets omdat het kan
  • Iets zeggen om het zeggen anders is het zo ongemakkelijk stil met die collega die ik niet zo goed ken en dus niet weet waar ik het dan over moet hebben dus ga maar zeiken

In alle gevallen waarin ik mijn mening gaf heeft het werkelijk NIETS bijgedragen aan de situatie van de ander. Ook al was de intentie in eerste instantie goed bedoeld. Een mening doet er niet altijd toe tenzij deze gevraagd wordt. Want wat heeft een koekoeksklok bezitter eraan om te weten dat jij dit belachelijk vindt? Draagt dat bij aan zijn blijheid of aan de situatie?

NEE DUS

Kortom, mijn mening over mijn mening geven: ik ga vaker proberen een vraag te stellen. Als de intentie goed bedoeld is, kan dat ook heus met een vraag opgelost. Goh heb je die koekoeksklok allang? Maakt ie ook lawaai? Word je daar niet wakker van? Wat vinden je buren daarvan?

Oke, wellicht nog even oefenen met oordeelvrij vragen stellen😉