Alleen op vakantie? DOE NORMAAL! 

Parkeren en vliegreis

Het start al bij het rijden. Kan het echt in deze tijd? Had ik niet eerder weg moeten gaan? Stel dat…
Eenmaal ruim op tijd bij de parking `is dit het?` Oh er is net zo`n parking een aantal meter verderop. Had ik daar niet heen gemoeten? Daar staat wel een bus en hier niet. Shit hij scant m`n ticket niet. Ik heb toch gereserveerd? Oh yes ik mag verder rijden, maar wat stond er nou op het display? Nu betalen of pas als ik terug kom? Waarom kijk ik ook niet even rustig! In mijn hoofd word ik verbaal afgeslacht. Oke, bushalte gevonden, ah meer mensen, dan komt het vast goed (ook al kijken zij ook in het rond zoekend naar iets wat er niet is: BEVESTIGING dat ze het goed doen) Al wachtend komen meer mensen de parking opgereden. Allen klungelend bij de slagboom, shit te ver, shit rood scherm, hmm nu betalen of later? Dezelfde situatie, dezelfde struggles. Halen we de vlucht wel? Een groep jongens komt aangelopen. Hmm toch wel koud. Heb je dan geen vestje mee? 10 minuten later gaat het nog steeds over het vestje. Eenmaal in de bus: gaan we wel goed? Wanneer moet ik eruit? CHILL `m gewoon!

Op de airport, verdwaasde blikken, zoekend. Was het nou hal 1? Wacht even, oja. Maar ho daar staat een pijl die kant op en daar andersom: dat bord klopt niet! Oja, toch wel. Nog 1x kijken! Gate D82 toch? Kan ik daar langs lopen? Nee? Oh toch wel. Ik moet zo nog wel plassen.

En ja ik sta ook bij elk bord met vertrektijden te kijken of mijn gate nog steeds dezelfde is. Alleen kinderen schijnen geen last van de geconditioneerde zoekomgeving te hebben. Een jongetje met een ballon is volledig in zichzelf gekeerd aan het ronddwalen als ie tegen een vrouw aanloopt. De meeste ouders worden debiele controlfreaks die de slechtste afleidingstrucjes bedenken om hun kind stil te houden. Kindjes al rennend achter papa en mama aan. Papa en mama proberen dat jengelende stukje ellende af te leiden `kijk, wat is dat nou?` Ja mama, dat is een VLIEGTUIG!

Ruim op tijd. Toch nog ietwat ongecontroleerd pluk in mijn schrijfboekje uit m`n toch iets te grote handbagagetas, stoot tegen de tafel waar ik net mijn vers gekochte koffie neerzette en prijs mijzelf voor de deksel die ik er enkele seconden geleden op heb gedaan.
Net als ik denk dat ik rustig bent geworden, merk ik dat dit niet zo is. Waarom kijken al die mensen mij aan? Wat zou dat meisje van de snackcorner denken? Sta ik hier te lang? Ah een fries geluid. Ben nog in Nederland maar dit voelt meteen beter.

Start het inwendig vloeksalvo: Wat doen die vrouwen in vredeszielennaam allemaal op zo`n toilet? DE HELE BIJBEL LEZEN?

Heel even bekruipt mij het alleen-gevoel na het zien van een verliefd stel. Oké die 10 minuten regel gaat nu in. Herinner mij niet meer wanneer dit gevoel wegebde. Het gevoel dat mensen naar je kijken en dingen denken zit in jouw hoofd maar hoe raak je die gedachte kwijt?  Door het zelf niet erg te vinden allemaal? Door om jezelf te kunnen lachen? Neem het niet zo serieus?

Toch nog een keer plassen. Oeh die rij duurt toch langer dan ik had gedacht. Start het inwendig vloeksalvo: Wat doen die vrouwen in vredeszielennaam allemaal op zo`n toilet? De hele bijbel lezen? Hoezo duurt dit zo lang! Schiet nou op! Ga dan ook eerder mensch! Eenmaal op het toilet: 2 druppen.
7.20 uur. Klaar voor vertrek. Na een stressmomentje dat de uitpuilende tas niet meteen in 1x in het bagagevak paste en 6x overwegen of dat extra shirt er nu wel of niet uit moet, zit ik. Wie zit er naast mij? 2 vrouwen, dikke prima.

Dikke held die hoofdmeneer van het cabinepersoneel. Na een geïmproviseerde tudududutuduuuuu begint het safetyspektakel. Wijzen met 2 vingers in plaats van 1 staat veel hipper merk ik op. Een aantal passagiers hebben nul, ik herhaal, NUL stress gehad van tevoren of hebben juist overmatige spanning gezien de prangende behoefte van een aantal om meteen van het vliegtuigtoilet gebruik te maken. Omringd door Starbucks bekers, Transavia magazines, buy&fly tasjes en een enorm scala aan smartphones zit ik te wachten totdat we opstijgen. Een halve notenreep bewaarde ik voor tijdens de reis maar moet moeite doen deze niet nu al naar binnen te werken. Bij elke zin die ik opschrijf, vraag ik mij sterker af of de buurvrouw naast of schuin achter mij zit mee te lezen. Ze ligt, na omkijken, al met halve wegtrekkers en lichtelijk geopend mondje in haar stoel.

Ik had snoep moeten kopen. Nee daar word je dik van. Hoe kom ik zo van het vliegveld naar het hotel?
Een ietwat kalende grijsaard heeft besloten toch toe te geven aan zijn stressende wederhelft en opent nogmaals het bagagevak boven zijn hoofd. De zwart-wit gevlekte trolley wordt er uitgetild en behendig tussen de benen gezet. Ik vraag mij af of dat mag. Zijn vrouw is blij. Hij niet.
De meisjes schuin achter mij lachen. Zitten ze dan toch mee te lezen? Volledig weggedoken in hun smartphone zie ik dat dit niet het geval is. Deuntjes van een bekend zangeresje klinkt uit een andere telefoon. HO! Iets te hard.

Lachen in een vuistje

In de categorie: kledingvoorschriften. De één kiest voor een trui, de ander heeft de volledige zomergarderobe reeds aangetrokken. Hemdjes, vestjes, jurken, fleece. Ikzelf koos voor een veilige lange spijkerbroek, een zwart hemdje en een zwart t-shirt die echt absoluut mee moest maar waarvan ik nu al weet dat, na deze zweetpartij in het best warme vliegtuig, deze volledig onbruikbaar is de komende 5 dagen. Een uur verder en compleet verkleumd. Top idee die jas mee.

Wat? 2 water, €5,80? Holy! Oke, moet ik wel of niet plassen? Voor en achter zei de vliegtuigmeneer maar waarom staan er dan rode kruizen bij het bordje. Een vrouw met mega wit haar gaat zich eraan wagen en ik kijk de kunst af. Nu kan ik het ook heus wel. Toch chill bij het gangpad zitten. De vrouw naast mij is goed in ontspannen. Tenminste 2 rijen voor en achter mij hebben diverse geërgerde blikken geworpen op de smartphone die zij vast heeft en waar haar docu uit galmt. 5 minuten verstrijken en omstanders zijn inmiddels hevig verwikkeld in een boze blikken contest. Plots geeft de man naast de vrouw haar een por en legt haar vriendelijk uit dat ze de bluetooth wel aan moet zetten als ze haar oordopjes gebruikt! Dit leerde mij de definitie: lachen in een vuistje.

Bonuspunten!! Het localgesprek

Een nieuwe theorie. Nederlanders zijn in NL niet het meest toegankelijke volk tenzij ze op vakantie gaan buiten NL en Nederlanders tegenkomen. Dan wil ineens iedereen een praatje maken. Ook ik klamp de eerste de beste Nederlands uitziende toerist aan om te vragen of wij weet hoe het werkt hier op Santorini met het busverkeer. Aangezien ik niet meteen m`n 13^e maand erdoorheen wilde rammen door een taxi te nemen naar mijn hotel, besloot ik de locale bus te pakken van 2 euro. Na een kort ritje kwamen we op het busstation wat meer weg had van een zandbak. 6 bussen, lekker overzichtelijk. Stampend vol vond ik helemaal achterin toch nog een plek naast een ogenschijnlijk ongeïnteresseerde Griekse meid. Niets bleek minder waar. Na een compliment over mijn haarkleur startte ze haar kruisverhoor. Waar ik vandaan kwam, hoe Nederlands onderwijs eruit ziet, of ik broers en zussen heb..

Bonuspunten! Het localgesprek, dit wordt een hip verhaal voor thuis. Ja toch, zo werkt het. Of ik ook facebook had want dan ging ze grandma vragen om bezienswaardigheden op Santorini. Nog geen uur later was ik op plaats van bestemming met een heuse lijst in mijn facebook inbox. Verbazingwekkend hoe lief deze meid was! Zonder tegenprestatie, zonder eigen belang al deze moeite voor mij doen.

De serveerster klinkt als een stemvervormer!